Sztuczki z MDS cz. 7 – ćwiczenia ruchowo – słuchowo – wzrokowe

Przy okazji jest to też ten najbardziej skomplikowany element – koordynacja ruchowo – słuchowo – wzrokowa nie jest wcale łatwa. Sprowadza się to m.in. do tego, by pisać, rysować, wodzić palcem i innymi częściami ciała po wzorze i jednocześnie śpiewać piosenkę lub mówić rytmicznie wierszyk. Wszystko dzieje się pod kontrolą wzroku, stąd dodatek rysunku oka w moim logo 😉

Zanim jednak zaczniemy łączyć ruch, słuch i wzrok i wyciągniemy słynne tacki z kaszą lub piaskiem, musimy zapoznać dzieci z wzorem.

Prezentacja wzoru powinna być przeprowadzona tak, by wszystkie dzieci widziały kształt z tej samej strony, czyli albo dzieci powinny siedzieć w rzędzie, albo w dużym półkolu. Ale przy półkolu uważajcie na tzw. „ślepe miejsca” czyli te najbliżej Was. Dzieci tam siedzące (a wszyscy chcą, prawda?:) widzą kartę z tej samej perspektywy co nauczyciel, czyli dokładnie odwrotnie niż inne dzieci, siedzące naprzeciwko. Omówcie z dziećmi wzór, rodzaj kresek użytych do napisania, sposób łączenia linii, wskażcie miejsca, gdzie odrywamy dłoń itp. Ja zawsze też pytam: „A z czym wam się ten wzór kojarzy?”, ale UWAGA w niektórych grupach to jedno pytanie może wystarczyć na całe zajęcia, bo dzieci mają milion pomysłów 😉 Ważne, by zawsze rysować wzór zgodnie ze schematem zamieszczonym w pomocach do MDS!

Widziałam już takie zajęcia, gdzie nauczycielka uparcie rysowała prostokąt, ciągnąc linię w lewą stronę. Okazało się, że tak ją nauczono i nie wiedziała, że można inaczej. Ba, nie zdawała sobie sprawy z tego, że reszta populacji kreśli kreskę najpierw w prawo 😉

Po omówieniu wzoru, narysowaniu wzorcowo przez nauczyciela, zaśpiewaniu piosenki i pokazaniu jak to się z piosenką rysuje – zapraszamy dzieci do publicznego, indywidualnego rysowania. Pomagamy, prowadzimy rękę, mówimy na głos, co dziecko robi.

Następnie odtwarzamy wzór, najczęściej na własnoręcznie przygotowanych, polisensorycznych kartach. Cały szkopuł w tym, że nie ma ich w sprzedaży, trzeba je zrobić ręcznie! Celowo nie piszę „własnoręcznie”, bo to jest niebywale żmudna praca – zrobić mniej więcej jeden wzór na tydzień w liczbie 25 egzemplarzy, najlepiej różnorodnie….Cóż, trzeba prosić o pomoc: innych nauczycieli, rodziców na zebraniach, nasze przedszkolaki, praktykantów 😉 itp. Z doświadczenia wiem, że najgorsze, bo najbardziej skomplikowane są wzory liter…My w przedszkolu mamy specjalne szafki, w nich teczki ze wzorami, do wspólnego użytku. A skoro użytek wspólny to i praca też 😉

A na czym reprodukujemy wzór? Najczęściej na tacach z kaszą, oczywiście! Ostatnio zalęgły się w niej mole spożywcze, więc na bułce tartej 😉 Wygodne są torebki strunowe z porcją farby z butli, tabliczki do pisania kredą, zalaminowane kartki i pisaki do tablic. Raz wpadłam na pomysł, żeby zrobić kolorowy krochmal, ale to jest wersja bardzo trudna, bo ślad litery czy wzoru natychmiast znika. Za to jaka zabawa! 😉

A tutaj nagroda: rysujemy, co chcemy 😉

Oczywiście do zestawu pomocy MDS dołączone są karty pracy, z nich też warto korzystać, polecam.

A na koniec wystawa prac (jeśli są, bo trudno przenieść rysunki z kaszy na dywan), brawa na wszystkich i odpoczynek…

Relaks to ostatni element zajęć. Ja najczęściej stosuję masażyki w kole (jedno dziecko za drugim), opowieść przy muzyce, „przyklejanie do dywanu” itp.

Zakończenie i podziękowanie u mnie najczęściej jest to po prostu sprowadzone do uściśnięcia dłoni, bo ja tak bardzo lubię te zajęcia, że wkręcam też dzieci i zabawa trwa i trwa…;)

Dziękuję Wam, że dotarliście ze mną do końca tego cyklu o MDS.
W nagrodę już tworzę post, gdzie będą jedynie różne scenariusze zajęć prowadzonych tą metodą 😉

Pozdrawiam ciepło,
E.