Są badania, randomizowane, których w śmietniku mojej głowy akurat nie potrafię znaleźć, niestety.
Jest to porównanie dwóch grup dzieci w wieku przedszkolnym. Jedna grupa była uczona orientacji w przestrzeni poprzez zabawy ruchowe (wyłącznie!) w terenie, druga tradycyjnie – na kartce, w książce.
Kto był lepszy po trzech miesiacach w odgadywaniu poleceń w rodzaju : w prawo, prosto, w lewo itp. oraz określaniu kierunków? Oczywiście dzieci z pierwszej grupy! A różnice były znaczące!
Nie tylko warto, ale TRZEBA o tym pamiętać ucząc małe dzieci!
Dzisiaj porcja zabaw ruchowych. Najlepiej organizować je na placu zabaw, ale można też w sali.
1. Zamek Królowej Śniegu. Tworzymy 3 „zamki” przestrzenne i duże – z kartonów, materaców, mat piankowych, krzesełek różnej wielkości, papieru, parawanów itp. Ważne, by były w trzech rozmiarach – mały, mniejszy i najmniejszy lub duży, większy i największy (wersja dowolna:))
Każdy z tych „zamków” musi mieć wyraźnie zaznaczone wejście. Opowiadamy dzieciom historię o zimie, Królowej Śniegu i prosimy o pomoc w dotarciu do zamku…
Ale o który z nich chodzi?
W tym momencie trzeba opowiedzieć dzieciom historię o skomplikowanej i pełnej trudów podróży z zastosowaniem określeń „najmniejszy”, „prosto”, „w lewo”, oraz wskazówek „trzy kroki do tyłu”, „dwa kroki w bok/w lewo” itp. dostosowanych do wieku i poziomu poznawczego dzieci. Dzieci idą do zamku według instrukcji nauczyciela.
Oczywiście w opowiadanej historii muszą zdażyć się pomyłki np. dzieci stanęły „za” najmniejszym zamkiem, ale nie był to ten właściwy 😉 Wtedy należy wrócić do poprzedniej kwestii i pozwolić dzieciom przejść trasę raz jeszcze.
2. Chodźcie do nas. Zabawa dla starszych dzieci (5-6latków), bo wymaga nie tylko znajomości kierunków w przestrzeni, ale pozwala doświadczyć kierunków świata z perspektywy drugiej osoby. Ustawiamy dzieci w dwóch, losowo wybranych grupach, naprzeciwko siebie. Dzieci z jednej grupy mają za zadanie wspólnie ustalić, jakie komendy będą wydawać drugiej grupie, by ta jak najszybciej/jak najkrótszą drogą/ omijając rozłożone obręcze/jak nadłuższą drogą itp. dotarła do kolegów. Bywa wesoło 😉
 |
| prawdziwe dzieci, nie tylko „smile” 😉 |
 |
| pierwszy odważny matematyk 😉 |
Mogłoby się wydawać, że nic prostszego niż zorganizować tor przeszkód i przeprowadzić przez niego dzieci zgodnie ze słowną instrukcją. Ale zróbcie to choć raz, przekonacie się, ile pułapek czyha na Was i dzieci…
1. Musicie ustalić, że kierunek podany przez nauczyciela to ten sam kierunek, który odbierają dzieci. Nie wolno Wam stać naprzeciwko grupy! Stoicie lub siedzicie razem z grupą, tak, by „2 kroki do przodu” nie okazały się „2 – ma krokami do tyłu”.
2. Trzylatki i czterolatki kierują się raczej „w bok” niż „w lewo” czy „w prawo”, to dla nich za wcześnie. Jeśli chcemy 4- czy 5- latkom pomóc ćwiczyć stronność – koniecznie przed zabawą zaznaczcie lewą (lepiej, bo tak jest ustalone w metodyce matematyki prof. E. Gruszczyk – Kolczyńskiej i będzie się często pojawiać) lub prawą rękę np. pieczątką, wstążeczką, naklejką, by dzieci mogły samodzielnie kontrolować prawidłową trasę.
4. Dobrze jest dodać interesującą opowieść ruchową do toru przeszkód, będzie więcej zabawy 😉
 |
| Miś czeka na dzieci |
 |
| Skomplikowana sprawa- dwie szarfy |
E.
Dodaj komentarz